ان‌شاءالله تا ۲۵ سال دیگر، به توفیق الهی و به فضل الهی چیزی به نام رژیم صهیونیستی در منطقه وجود نخواهد داشت؛ ثانیاً در همین مدّت هم روحیّه‌ی اسلامیِ مبارز و حماسی و جهادی، یک لحظه صهیونیست‌ها را راحت نخواهد گذاشت؛ این را بدانند. ملّتها بیدار شده‌اند، میدانند دشمن کیست؛ حالا دولتها و بوقهای تبلیغاتی و مانند اینها میخواهند جای دشمن و دوست را عوض کنند، [امّا] به جایی نمیرسد. ملّتها -ملّتهای مسلمان، بخصوص ملّتهای منطقه- حواسشان جمع است و میدانند. خب، این وضع رژیم صهیونیستی و آن هم [وضع] آمریکا.
امروز کار تجلیل از شهدا و حفظ یاد گرامى این عزیزان یک فریضه است. بعضى‌ها میخواهند این را به فراموشى بسپرند؛ همان کسانى که با معارف انقلاب و آرزوهاى انقلاب و اهداف انقلاب میانه‌ى خوبى ندارند، با حفظ یاد شهیدان هم سرِ سازگارى ندارند و دوست نمیدارند. لکن مردم ما شهدا را دوست میدارند؛ به‌خاطر اینکه شهداى ما ایثار کردند؛ از حیات خودشان، از آسایش خودشان گذشتند؛ رفتند در میدانهاى نبرد و جان خودشان را تقدیم کردند. این چیز کوچکى نیست؛ این خیلى بزرگ است.
حضرت امام خامنه ای دامت برکاته
۱۳۹۴/۰۲/۱۴
سال پیش که آقا درجه ی سرلشگری را به حاج قاسم داد حاج قاسم مثل امروز آنچنان شناخته شده نبود که شبکه های محلی کشورهای آمریکای لاتین هم چند روز یکبار درباره اش گزارش تهیه می کنند، در میان نظامی ها هم این سوال در ذهن ها مانده بود که اعطای درجه ی سرلشگری به فرمانده ی یک نیروی برون مرزی زیر مجموعه سپاه چه معنی می دهد در حالی که فرمانده کل هم با همین درجه در حال خدمت است، اما وقتی شنیدند که آقا به حاج قاسم گفته “شما روزهای سختی پیش رو دارید بروید آماده شوید” همه منتظر آن روزها ماندند.
وقتی جنگ سوریه شروع شد فکر کردیم روزهای سخت رسیده و امروز که داعش در ۳۰ کیلومتری کربلاست بهتر معنی روزهای سخت را می فهمیم هر چند در انتظار روزهای سخت تریم.
حکم ریاست بر صدا و سیمای انقلاب برای معاون برون مرزی علاوه بر تخصص و تعهد حکمت دیگری هم دارد، فقط باید به امر هادی یقین کرد و صبور بود…
منبع:
http://bachehayeghalam.ir/?p=42153
برادران عزیز! بعضی از کارها توبه دارد، بعضی از کارها توبه هم ندارد؛ چون اصلاحش ممکن نیست. شما ببینید در قرآن کریم بعد از «الاّ الّذین تابوا»، در موارد متعدّدی دارد: «واصلحوا». گاهی توبه نسبت به کار شخصی ماست. در مسائل فردی، کار اشتباه و غلطی از ما سر می‌زند، بعد هم به خدای متعال عرض میکنیم: پروردگارا! اشتباه کردیم، غلط کردیم. این تمام می‌شود و می‌رود. یک وقت است که این کار در صحنه جامعه تأثیر می‌گذارد؛ واقعیتی را به وجود می‌آورد یا از بین می‌برد؛ توبه این، به این است که آن را اصلاحش کنیم. مگر ممکن است همیشه اصلاح کرد؟ مگر در همه موارد ممکن است آبِ رفته را به جوی بازآورد؟ لذا بسیار باید دقّت کرد.
